«Οι αγώνες συνεχίζονται και δεν θα σταματήσουν ποτέ»

 

«Οι αγώνες συνεχίζονται και δεν θα σταματήσουν ποτέ»

*Ιορδάνης Βογατζόγλου - δημοτικός σύμβουλος

1η Μαΐου σήμερα και όλοι οι εργαζόμενοι ενώνονται νοερά για αυτά που τους απασχολούν στους χώρους δουλειάς τους, για αυτά που γενιές εργαζομένων αγωνίστηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται.

Άλλοι σε γραφεία, άλλοι σε εργοστάσια και εργοτάξια και άλλοι στους δρόμους τις θάλασσες και οπουδήποτε παράγεται έργο, υπηρεσία και προϊόν.

Οι κατακτήσεις πολλές, αλλά ακόμα περισσότερες οι διεκδικήσεις που η σύγχρονη εποχή επιβάλει στους εργαζόμενους. Οι ανθρώπινοι πόροι είναι πλέον και επιστημονικά αποδεδειγμένο πως αποτελούν τον κύριο παράγοντα επιτυχίας των επιχειρήσεων και η ευημερία των εργαζομένων βασική προϋπόθεση παραγωγικότητας στους χώρους εργασίας.

Τα σύγχρονα μέσα και η ψηφιακή εποχή απαιτούν την αύξηση των δεξιοτήτων των εργαζομένων, γεγονός που θα πρέπει να συνοδεύεται και από αύξηση των αποδοχών τους, αλλά και την βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους. Η δια βίου μάθηση πλέον έχει μετατραπεί από επιλογή σε υποχρέωση και οι απαιτήσεις των εργοδοτών μέρα με τη μέρα αυξάνονται.

Το στοίχημα είναι αυτή η απαίτηση να γίνει παράλληλα ευκαιρία βελτίωσης των συνθηκών εργασίας σε όλα τα επίπεδα. Το 7ωρο και το 4ημερο ήδη έχει αρχίσει να εφαρμόζεται σε επιχειρήσεις που θέλουν να παράγουν ποιοτικά και ποσοτικά σε υψηλά επίπεδα. Βλέπουμε κολοσσούς της ανάπτυξης να δίνουν πλέον μεγάλη έμφαση στους ανθρώπινους πόρους τους και αυτή η τακτική να βοηθά να αναπτυχθούν ακόμα περισσότερο σε όλα τα επίπεδα.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε εκατοντάδες περιπτώσεις που με τους αγώνες τους έγιναν έμπνευση για όλους μας και εκατοντάδες περιπτώσεις αδικίας που ποτέ δεν είδαν το φως της δημοσιότητας. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι αγώνες συνεχίζονται και δεν θα σταματήσουν ποτέ γιατί όσο υπάρχουν επιχειρήσεις θα υπάρχουν και εργαζόμενοι.

Θα ήθελα να κλείσω επαναφέροντας την πρόταση της Δημοτικής παράταξης «Δήμος Μπροστά+» για ονοματοδοσία της αίθουσας του Δημοτικού θεάτρου σε «Μίκης Θεοδωράκης», θεωρώντας πως είναι η ελάχιστη τιμή που θα μπορούσαμε να κάνουμε στον συνθέτη που μέσα από το έργο του αγωνίστηκε για τους εργαζόμενους, αλλά και για όλους τους ελεύθερους ανθρώπους.

Κλείνω με ένα απόσπασμα από τον επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου:

«Ὦ Παναγιά μου, ἂν εἴσουνα, καθὼς ἐγώ, μητέρα, βοήθεια στὸ γιό μου θἄστελνες τὸν Ἄγγελο ἀπὸ πέρα. Κι, ἄχ, Θέ μου, Θέ μου, ἂν εἴσουν Θεὸς κι ἂν εἴμασταν παιδιά σου θὰ πόναγες καθὼς ἐγώ, τὰ δόλια πλάσματά σου. Κι ἂν εἴσουν δίκειος, δίκαια θὰ μοίραζες τὴν πλάση, κάθε πουλί, κάθε παιδὶ νὰ φάει καὶ νὰ χορτάσει. Γιέ μου, καλὰ μοῦ τἄλεγε τὸ γνωστικό σου ἀχεῖλι κάθε φορὰ ποὺ ὁρμήνευε, κάθε φορὰ ποὺ ἐμίλει: Ἐμεῖς ταγίζουμε ζωὴ στὸ χέρι: περιστέρι, κ᾿ ἐμεῖς οὔτ᾿ ἕνα ψίχουλο δὲν ἔχουμε στὸ χέρι. Ἐμεῖς κρατᾶμε ὅλη τὴ γῆς μὲς στ᾿ ἀργασμένα μπράτσα καὶ σκιάχτρα στέκουνται οἱ Θεοὶ κι ἀφέντη ἔχουνε φάτσα. Ἄχ, γιέ μου, πιὰ δὲ μοὔμεινε καμιὰ χαρὰ καὶ πίστη, καὶ τὸ χλωμὸ καὶ τὸ στερνὸ καντήλι μας ἐσβήστη. Καί, τώρα, ἐπὰ σὲ ποιὰ φωτιὰ τὰ χέρια μου θ᾿ ἀνοίγω, τὰ παγωμένα χέρια μου νὰν τὰ ζεστάνω λίγο…»